Ervaringsverhalen 'Zie mij zoals ik mezelf zie'
Discriminatie laat sporen na die niet altijd zichtbaar zijn. Ieder mens heeft een verhaal. In deze campagne staan verschillende Nijmegenaren centraal. Hun portretten laten meer zien dan je op het eerste gezicht denkt. Korte, krachtige quotes onthullen de woorden die vanbinnen leven, maar vaak onopgemerkt blijven. We nodigen Nijmegen uit om verder te kijken. Niet te oordelen op basis van wat je denkt te zien, maar te luisteren naar iemands persoonlijke verhaal. Want een stad tegen discriminatie begint met bewustwording, met elkaar zien zoals we onszelf zien.
Doe mee. Kijk verder.
Zie mij zoals ik mezelf zie.
Video: 'zie mij zoals ik mezelf zie'
[Randall] Wanneer voel je je een echte Nijmegenaar? Ik heb het gevoel: als je de stad omarmt.
[Brechje] Op het moment dat ik eigenlijk uit Nijmegen ben geweest en terug over de brug Nijmegen in rijd en de Waalkade zie. Dan ben ik echt heel trots op onze stad. En dan voel ik me echt op en top Nijmegenaar.
[Carla] Nijmegen is eigenlijk wat mij betreft Nieuw-Amsterdam, waar enorm veel creativiteit is en
diversiteit, maar ook ruimte is om te groeien.
[Juliana] Als ik begroet word, vriendelijke mensen.
[Mohamed] Ja, de mensen, de samenhorigheid, multicultureel. Ik voel me thuis, veilig.
[Juliana] Het feit dat ik blind ben, dat dat soms mensen afschrikt. Maar als ze eenmaal met mij in gesprek gaan en daarmee komen ze er eigenlijk achter dat het helemaal niet eng hoeft te zijn om om te gaan met iemand die blind is.
[Randall] Wanneer ik het gevoel had dat er anders naar mij gekeken werd. Dat begon al redelijk vroeg. Ik ben opgegroeid in Neerbosch-oost. Dat is een hele multiculturele wijk in Nijmegen.
[Brechje] Hoeveel aandacht ik krijg eigenlijk in de rolstoel, ja daar zit ik gewoon niet altijd op te
wachten. Op het moment dat ik lopend een stukje Bo uitlaat of zo, dan merk ik dat ik dan toch misschien ook al wat meer open met een open blik naar de wereld zeg maar over straat loop.
[Charlotte] Ik heb een prothese, ik heb ook gewoon mijn dingen, maar ik ben meer dan dat meisje met de prothese.
[Randall] Ik was altijd heel erg zoals ze het noemen by the book. Ik vond het altijd heel bijzonder als ik dan werd staande gehouden door bijvoorbeeld de politie van 'hey wat ben je aan het doen'.
[Mohamed] Ik heb het geluk dat ik erover kon praten met mijn familie, met mijn ouders, met vrienden.
[Brechje] Ik zou graag willen dat mensen me eigenlijk gewoon echt behandelen zoals een ander. Ja, het zijn ook stukjes positieve discriminatie die juist eigenlijk heel erg voor ongelijkheid zorgen en die mij eigenlijk wat meer klein laten voelen.
[Carla] Als iedereen zichzelf zou kunnen zijn, dan zouden we een ontzettend bloemrijk leven krijgen. Waarbij elk talent ook echt benut zal worden.
[Mohamed] Iedereen heeft zijn kwaliteiten, iedereen heeft zijn sterkte punten en als we dat allemaal van elkaar weten en gebruiken denk ik dat we heel ver kunnen komen met z'n allen.
[Laurena] Je hoopt dat mensen elkaar toenaderen in plaats van uitsluiten. Inburgering komt van twee kanten. Als men zich thuis voelt, dan gaan ze ook meer inburgeren.
[Randall] Naar elkaar luisteren, begrip tonen en er voor open staan. Dat wil niet zeggen dat je het er per se mee eens moet zijn, maar begrip tonen, ik denk dat we daarmee heel ver kunnen komen.
[Juliana] Als iedereen zichzelf kan zijn, dat de wereld echt heel mooi eruit zal zien. Iedereen heeft op zijn eigen manier zoveel in te brengen, zoveel andere talenten.
[Carla] Dat we niet meer gaan labelen, en waarom? Omdat dat is niet wie je bent. Dat is iets wat de maatschappij jou geeft.
[Mohamed] Mensen die getuige zijn van discriminatie zeg er wat van. Laat het niet zo maar gebeuren.
[Laurena] Het is wel makkelijker om weg te kijken of doen alsof je niets gehoord hebt en ik loop weg. Dat is makkelijker.
[Charlotte] Dat je gewoon er mag zijn en dat je meer bent dan jouw beperking, handicap, of wat dan ook.
[Randall] Als we meer voor elkaar gaan openstaan, elkaar beter gaan leren begrijpen en dichter bij elkaar kunnen komen, dat maakt Nijmegen alleen nog maar een mooiere stad. En ik denk aan het eind van de dag, is dat wat we allemaal willen: als je trotse Nijmegenaar bent.
Zie mij, zoals ik mijzelf zie!
“Dat ik blind ben, schrikt mensen soms af.” - Juliana
Mijn naam is Juliana, ik ben 37 jaar en moeder van vier kinderen. Sinds 2010 woon ik in Nijmegen en ik voel me hier thuis. Ik voel een bepaalde warmte, door de betrokkenheid van de mensen die hier wonen. Mijn blindheid schrikt mensen soms af. Maar zodra ze met mij praten, merken ze hoe onnodig die angst is. Openheid en gesprek maken het verschil. Alleen zo leren we elkaar écht kennen. Als mensen mij echt zouden zien, zouden ze merken dat ik een leuke meid ben met veel potentie. Mijn beperking hoeft geen afstand te creëren. Ik geloof in een stad waar we openstaan voor elkaar en iedereen zichzelf kan zijn.
“Wat jammer dat je nog zo denkt.” - Clem
Ik ben Clem. Ik ben 85 jaar en ik ben een roze oudere. Op mijn 32e kwam ik uit de kast. Nu ik ouder ben, sta ik steviger in mijn schoenen. Bij vervelende opmerkingen blijf ik rustig: ‘Wat jammer dat je nog zo denkt.’ Ik word daar wel triest van, maar ik ben weerbaarder geworden over de tijd. Roze ouderen zijn ook vaak eenzaam. Hoe ouder je wordt, hoe minder mobiel je bent. Veel roze ouderen uit mijn generatie hebben geen kinderen of kleinkinderen. Eenzaamheid wordt vaak gecamoufleerd. Erover praten is moeilijk omdat je dan je héle verhaal moet vertellen.
“Als mensen zich thuis voelen, gaan ze ook meedoen.” - Laurena
Ik ben Laurena en ik hoop dat mensen elkaar met meer respect benaderen. Zie niet alleen de huidskleur, de kleding of de afkomst, maar de mens daarachter. Soms vraag ik me af of ik hier wel mag zijn, maar ik heb geleerd om de mens achter het gedrag te zien. Misschien heeft iemand iets meegemaakt of is beïnvloed door iets anders. Dat vraagt geduld en liefde, maar het is makkelijker dan wegkijken.
Als mensen zich thuis voelen, gaan ze ook meedoen. Geef elkaar het voordeel van de twijfel. Dat is de enige manier waarop we samen vooruitkomen.
“Ik ben meer dan mijn prothese.” - Charlotte
Mijn naam is Charlotte en ik ben 24 jaar. Ik ben actief als vrijwilliger in Nijmegen en vind het belangrijk om iets voor anderen te betekenen. Ik heb een prothese en gebruik soms een scootmobiel. Wanneer mensen me aankijken, lijkt het alsof ze willen dat ik bewijs waarom ik dat nodig heb. Maar waarom zouden we elkaar op die manier beoordelen? Mijn beperking is een deel van mijn leven, maar het bepaalt niet wie ik ben. Ik wil laten zien dat jonge mensen met een beperking gewoon hun leven leiden, net als iedereen. Ik ben niet alleen “dat meisje met een prothese.” Ik ben Charlotte. Laat mij in mijn waarde, zoals ik jou ook in jouw waarde laat.
“Het gevoel van oneerlijkheid doet wat met me.” - Mohamed
Mijn naam is Mohamed. Ik ben jongerenwerker en trotse Nijmegenaar. Elke keer als ik de brug overrijd, denk ik: dit is mijn stad, mijn thuis. De saamhorigheid, de diversiteit – dat maakt Nijmegen bijzonder. Toch merk ik dat mijn achtergrond soms bepaalt hoe mensen mij zien. Tijdens sollicitaties of bijvoorbeeld in het uitgaansleven. Alsof je beoordeeld wordt op je afkomst, niet op wie je bent. Maar ik geloof in verandering. Discriminatie moet bespreekbaar zijn. We moeten jongeren laten weten dat ze er niet alleen voor staan. Respect en begrip brengen ons verder. Zie mensen zoals ze écht zijn. Spreek je uit als je onrecht ziet. Samen maken we Nijmegen een stad waar iedereen zichzelf kan zijn.
“Ik ben niet zielig, je mag best boos op mij worden.” - Brechje
Ik ben Brechje, bijna 39, en een echte Nijmegenaar. Elke keer als ik de stad binnenrijd en de Waalkade en Stevenskerk zie, voel ik trots. Dit is mijn thuis. Door het Ehlers-Danlos-syndroom gebruik ik deels een rolstoel. Zodra ik in mijn rolstoel zit, kijken mensen anders naar me. Ik val op, krijg extra aandacht – vaak goedbedoeld, maar het voelt niet altijd fijn. Mensen zien de rolstoel en trekken meteen conclusies. Ze verwachten niet dat ik kan lopen, en als ik in een restaurant zonder toegankelijk toilet opsta, ben ik bang voor oordelen. Behandel me gewoon als Brechje. Niet anders omdat ik een rolstoel heb, niet met medelijden, maar als mens. Wil je iets weten? Vraag het me. Laten we elkaar zien zoals we écht zijn – zonder vooroordelen.
“Label mij niet, ik ben gewoon Carla.” - Carla
Mijn naam is Carla. Ik zet me in voor emancipatie, vrijheid en acceptatie. Ik geloof dat het tijd is om te verbinden, in plaats van te labelen. Van jongs af aan heb ik te maken gehad met vooroordelen. Eerst door mijn rode haar, later door seksisme op de werkvloer en nu door leeftijdsdiscriminatie. Alsof je waarde wordt bepaald door iets waar je geen invloed op hebt. Maar dat is niet wie ik ben. Labels zijn iets wat de maatschappij je geeft, niet wat jou definieert. Iedereen verdient de ruimte om zichzelf te zijn. Daarom zeg ik: zie mensen voor wie ze echt zijn. En als je getuige bent van discriminatie – spreek je uit. Meteen. Want verandering begint bij ons allemaal.
“Mijn autisme is mijn kracht.” - Irene
Ik heb een vorm van autisme en krijg daarvoor ondersteuning. Door verschuivingen in de hulpverlening moet ik vaak opnieuw mijn verhaal doen aan hulpverleners, wat soms best lastig is. Het betekent telkens weer uitleggen wat moeilijk voor me is, wat ik niet kan. Mensen zien aan de buitenkant niet direct dat ik autisme heb en kunnen oordelen, zonder mij echt te begrijpen. Maar het is een deel van wie ik ben. Maar autisme is geen last, het is een kracht. Het verklaart waarom ik sommige dingen geweldig doe en andere lastig vind. Waarom ik soms moet zeggen: stop, dit is te veel. Ik heb mijn weg gevonden. Jij kunt dat ook. Laat je niet wegzetten door de mening van anderen. Vraag door als iets niet kan. Want jij weet het beste wat je nodig hebt.
“Ik trotseer de kansen die tegen mij waren.” - Randall
Mijn naam is Randall, geboren en getogen Nijmegenaar. Dit is mijn stad, en daar ben ik trots op. Maar opgroeien in een multiculturele wijk betekende ook dat ik al jong met discriminatie te maken kreeg. Op school, op straat, bij de politie – steeds weer diezelfde vragen, datzelfde oordeel. Waarom ik? Als kind frustreerde het me. Nu weet ik dat het vaak voortkomt uit angst en onwetendheid. Maar ik heb me nooit laten tegenhouden. Het gaat niet om kleur, niet om religie – het gaat om wie je bent als persoon. Ik ben trots op mijn achtergrond, trots op mijn kleur. Die trots staat voor kracht. We kunnen pas echt een gemeenschap vormen als we naar elkaar luisteren en openstaan voor elkaar.
“Je hoeft ons niet allemaal over één kam te scheren.” - Fadoua
Tijdens mijn stage vroegen ze naar mijn afkomst. ‘Ik ben Fadoua, ik ben Moluks,’ antwoordde ik. Maar mijn naam onthulde mijn Marokkaanse kant. Meteen werd er getwijfeld: was ik wel écht alleen Moluks? Toen ik bevestigde dat ik ook Marokkaans ben, kreeg ik te horen dat ze daar ‘niet zoveel mee hadden.’ Vanaf dat moment voelde ik me niet welkom. Ik sprak erover op school, maar toch veranderde de blik op mij. In de bouwwereld – een mannenwereld – was ik al een uitzondering als vrouw. En dan ook nog dit. Nu zet ik me als studentenambassadeur in voor gelijke kansen. Kijk verder dan een naam of afkomst. Zie mij voor wie ik écht ben.